پیور کلاژن

کلاژن یکی از اجزاء ضروری در ساختار پوست، مو، ناخن، مفاصل، استخوان ها، تاندون ها، ماهیچه ها، رگ های خونی، دندان ها، لایه رویی کورنئای کره چشم ولایه داخلی روده ها می باشد. با افزایش سن، بدن میزان کمتری کلاژن تولید می کند به همین دلیل مصرف کلاژن بصورت خوراکی برای جبران این کمبود توصیه می شود.

فارماکوکینتیک:

جذب: به دلیل اندازۀ کوچک پپتیدهای کلاژن، ۹۰% آن ظرف ۱۲ ساعت بعد از مصرف خوراکی جذب می شود. بعضی از پپتیدهای کلاژن بوسیلهٔ آنزیم های پپتیداز، پروتئاز پانکراس و پروتئاز پرزهای روده کوچک به دی پپتیدها، تری پپتیدها و اسیدهای آمینه هیدرولیزه می شوند. حداکثر غلظت دی پپتیدها و تری پپتیدها ظرف ۱ تا ۲ ساعت بعد از بلع مشاهده می شود.

توزیع: پپتیدهای کلاژن از طریق روده کوچک جذب خون شده و به سایر ارگان ها مثل پوست، عضلات، استخوان ها، کبد، کلیه و مغز می رسد. پپتیدهای کلاژن بیش از ۲ هفته در لایۀ درم پوست می تواند باقی بماند.

دفع: ۶ ساعت بعد از مصرف کلاژن خوراکی، هیدروکسی پرولین بعنوان یک بیومارکر دقیق در ادرار یافت می شود.

مكانيسم عمل: پپتیدهای کلاژن با توجه به منبع، سن حیوان و روش تهیه آن، خصوصیات متفاوتی دارند و شامل گلیسین، پرولین، هیدروکسی پرولین هیدروکسی لیزین و آرژنین می باشند؛ که برخلاف ژلاتین محلول در آب بوده و فرم ژله ای ندارند.

تأثیر استخوانی: کلاژن برای کمک به تقویت استحکام استخوان ها و پیشگیری از پوکی استخوان استفاده می شود. بنظر می رسد مصرف کلاژن در مردان، سنتز کلاژن در بدن را بهبود می بخشد. مصرف آن در زنان بعد از دوران منوپوز، در ترکیب با کلسیم و ویتامین D3 تأثیر بیشتری در کاهش پوکی استخوان دارد.

تأثیر پوستی: مصرف کلاژن، پیری و چین و چروک های پوستی را کاهش می دهد و الاستيسيتی و آبرسانی پوست را بهبود می بخشد. تصور می شود این اثر مربوط به تنظیم کاهشی فعالیت ماتریکس متالوپروتئیناز (MMPs) می باشد. MMPs الاستين غير محلول را کاهش داده و فیبریلین میکروفیبریل ها را کاتابولیزه می کند که منجر به مقادر کمتر فیبرهای الاستیک در پوست می شود. مصرف کلاژن، تولید کلاژن تیپ || و پروتو گلیکان ها را در کندروسیت ها تحریک می کند.
همچنین کلاژن خوراکی می تواند به پپتیدهای متفاوتی متابولیزه شود که فیبروبلاست ها و کندروسیت ها را برای ساخت هیالورونیک اسید تحریک کرده که باعث حفظ آب در پوست و مایع سینوویال می شود. بعلاوه کلاژن هیدرولیزه می تواند به وسیله افزایش تعداد فیبروبلاست ها و افزایش دانسیته و ضخامت فیبریل های پوستی، از صدمات ناشی از امواج فرا بنفش پیشگیری کند. مصرف کلاژن با افزایش رشد فیبروبلاست ها می تواند به بهبود زخم های ناشی از فشار و سوختگی کمک کند. کلاژن سطح پره آلبومین را در خون افزایش می دهد که نشانه بهبود شرایط تغذیه ای در بیماران سوختگی است.

تأثیر عضلانی اسکلتی: کلاژن خوراکی باعث افزایش غلظت دی پپتیدهای مشتق شده مشخصی در خون می شود که ممکن است باعث تحریک و یا محافظت از سلول ها در بافت های همبندی متفاوت گردد. بدین ترتیب در پاسخ به تمرینات ورزشی مقاومتی، متابولیسم بافت همبند عضلانی اسکلتی را بصورت چشمگیری بهبود می بخشد و مقاومت عضلانی را در برابر ورزش های شدید افزایش می دهد. در زنان جوان ورزشکار، کلاژن می تواند سطح توده ماهیچه ای بدون چربی را افزایش دهد.

تأثیر نورولوژیک: بنظر می رسد مصرف کلاژن در افراد میانسال بر روی توانایی های شناختی مؤثر است که می تواند بدلیل تغییرات ساختاری در مغز باشد.